Kar

Bugün sabah beyaz bir ankara'ya uyanmanın sevincini ve hüznünü bir arada yaşadım. Hüzün kısmı zaten korkunç olan sabah trafiğinde evimden kalkıp sincan'a gider iken yağan kar nedeniyle yaşanacak sıkıntılar ile ilgiliydi. Sevinç ise hiç kuskusuz uzun bir aradan sonra şehrin bütün pisliğini ve düzensizliğini kapatan o güzel örtü ile rastlaşmanın heyecanıydı. Bugün işe gelmeyi inanın hiç istemedim, şöyle yağan kar ve oluşan manzarayı pencereden izleyip, kahvemde yavaş yudumlar alıp gazeteyi okumak, daha sonra ise beremi, atkımı, eldivenlerimi alıp evimin oralarda güzel bir yürüyüşe çıkmak içinden geçen tek şeydi. İş hayatı okul hayatına hiç benzemiyor, aman bu dersi asayım da evimde oturayım, nasıl olsa sonra notları alır çalışırım diyip istediğinizi yapamıyorsunuz bu da anne babanın söylediği "okul yılları hayatınan en güzel günleri, bunun değerini bil" sözünü kanıtlıyor. Bir gün yine böyle evimden çıkmak istemediğim bir gün annemi iş yerimi arattırıp, "barın bu gün hasta müdür bey, ateşi var çok, dinlense çok iyi olur" dedirtip, oturup evimde istediklerimi yapsam nasıl olur acaba.